Nairobi, 04.00 uur – 25 juli 2014. Ik vier mijn 28ste verjaardag door mijn allereerste stappen op Afrikaanse bodem te zetten. Meteen ruik ik de warmte, proef ik de haast aardse lucht. En ook al moet de reis nog beginnen, ik beloof mezelf daar en dan, op de tarmac van het vliegveld bij het krieken van de dag, dat ik er hoe dan ook nog terugkom.
Na de lange reis en 8 uur vertraging (jawel, onze eerste intercontinentale vliegreis was meteen een heuse odyssee) ben ik eigenlijk stikkapot. Maar ik kan niet slapen. Het kriebelt. Ik kan niet wachten om me helemaal aan ons Afrikaanse avontuur over te geven.
“I never knew of a morning in Africa when I woke up and was not happy“
Ernest Hemingway
Onze eerste activiteit is er meteen eentje die menig bucketlist mag sieren: we trekken op safari in de Masai Mara. Bij de eerste zebra die we zien gaan we al bijna volledig uit ons (safaribusjes)dak en smeken we onze driver Djeke om even te stoppen zodat we wat kiekjes kunnen schieten. Hij lacht, rijdt rustig door en stelt ons gerust (het sappige Afrikaanse accent denk je er zelf maar bij): “Relax, by tomorrow you will have seen enough zebras for the rest of your life. Let’s move on, there’s a lot more wildlife awaiting us.” We temperen ons enthousiasme – dat waarschijnlijk doodnormaal is bij safarigroentjes zoals wij – en besluiten dan maar om de man op zijn woord te geloven.
Verjaardagswensen van een familie olifanten
Hij maakt zijn belofte al meteen waar. Op onze eerste game drive spotten we naast de alomtegenwoordige gnoes en, inderdaad Djeke, zebra’s, namelijk ook buffels, giraffen, twee cheeta’s, en een leeuwin. En als kers op mijn verjaardagstaart staan we op de terugweg plots oog in oog met een hele troep olifanten. Nee, het begin van mijn 28ste levensjaar zal ik niet snel vergeten, en dat olifantengeheugen neem ik sindsdien wel erg letterlijk.
Van de droge savanne naar Lake Nakuru
Na drie dagen verlaten we de Masai Mara met zijn open vlakten en trekken richting het bomenrijke Lake Nakuru National Park. Onderweg trotseer ik wel nog eerst een near-death experience wanneer we worden uitgenodigd voor een boottochtje op Lake Naivasha. Terwijl Siebe honderduit met de ‘captain’ over zijn favoriete technoplaatjes aan het kletsen is, besterf ik het bijna als ik de lustig ronddobberende nijlpaarden rond ons (in mijn ogen) gammele bootje onder het wateroppervlak zie verdwijnen. Enfin, met uitzondering van een nachtmerrie over moordlustige hippo’s die nacht, niets gebeurd natuurlijk.
Na de middag verkennen we Lake Nakuru en het bijbehorende national park. Als we even stoppen voor een foto voor het meer – de enige plaats waar je mag uitstappen – en in de verte neushoorns kunnen spotten, horen we een andere toerist trots vertellen dat hij vijf minuten daarvoor een beetje verderop een leeuw van heel dichtbij uit een boom zag klimmen. Verdorie, gemist! Djeke rijdt nog even langs de bewuste plek, maar niets te zien.
Onze lichte teleurstelling wijkt gelukkig al snel voor een flinke dosis adrenaline, als we via Djeke’s radio enthousiaste kreten van een collega-ranger oppikken. Dat kan maar één ding betekenen: sighting! Djeke schakelt een versnelling hoger en onze hartslag ook. Hij verklapt nog niet welk dier precies is gespot, en dat doet ons vermoeden dat het om een luipaard gaat – de laatste van de big five die we nog moeten zien en tevens de moeilijkst vindbare. En ja hoor, daar is hij: languit op een boomstronk, gezellig indommelend, zich niets aantrekkend van de tien safaribusjes vol paparazzi. We blijven er wel een kwartier lang gewoon naar kijken. Het is een magisch moment.
Op naar de Kilimanjaro: het Dak van Afrika
Onderweg naar onze laatste stop zien we hem in de verte opduiken. De hoogste berg van Afrika: Mount Kilimanjaro. Hij ligt eigenlijk net over de grens van Tanzania, maar vanuit het Amboseli National Park kan je hem het best bewonderen. En dat is precies wat er voor de laatste twee dagen onze planning staat.
Puur qua parken vonden wij Amboseli het mooist. Het groene, moerasrijke uitzicht is helemaal anders dan de kurkdroge Masai Mara of het bosachtige Lake Nakuru. En een verschillend landschap, dat betekent uiteraard ook andere fauna. Hier zien we geen enkele katachtige, maar wel de ene olifantenfamilie na de andere (inclusief tientallen baby’tjes!).
Soms zien we ook een eenzame olifant over de vlakten schrijden. Als we Djeke om uitleg vragen, vertelt hij ons dat de oudere mannetjes zich vaak afzonderen van de groep om de anderen niet tot last te zijn. Slik. Nee, het dierenrijk is geen zeemzoeterig sprookje. Het is soms brutaal en hard. Maar dat maakt het net zo prachtig, zo ontroerend, zo echt. The Circle of Life – in zijn puurste vorm.
Welcome to Mauritius
’s Anderendaags zeggen we een dikke asante sana aan Kenia voor al het moois dat we hebben gezien, en vliegen we naar een eiland midden in de Indische Oceaan: Mauritius. We zijn onze ogen nog bijlange niet uitgekeken in de luxueuze aankomsthal van de luchthaven, inclusief spectaculaire fontein, als onze driver ons al een krans tropische bloemen rond de nek slingert. Het is ons meteen duidelijk: we zijn dan wel nog in Afrika, echt Afrikaans voelt het hier niet aan.
Mauritius is welvarend. Dat merk je als toerist wel, en zeker als je van een veel armer land zoals Kenia komt. Het is een typische honeymoonbestemming, en we zien meteen in waarom: de hagelwitte zandstranden, azuurblauwe zee en wuivende palmbomen maken het een echt tropisch paradijs. Wij mogen dan wel niet op huwelijksreis zijn, we doen gewoon lustig mee met de romantiek, inclusief cheesy foto’s bij zonsondergang.
Snorkelparadijs
Veel staat er voor onze zevendaagse op Mauritius niet op de planning. Het eiland is kleiner dan ons teerbeminde provincietje West-Vlaanderen, dus je hebt geen weken nodig om het te verkennen. We maken een uitstapje naar de hoofdstad Port Louis en verkennen ook het Black River Gorges National Park in het zuiden. Maar we ontdekken er vooral een nieuwe hobby: snorkelen.
Vanaf het strand waden we zo tot aan de koraalbedden wat verderop in de zee. Ik overwin mijn initiële schrik voor vissen (I know, soms ben ik een schijtluis) en maak zelfs onderwatervrienden. Want die visjes zwemmen gewoon keer op keer naar je toe!
Een paar keer per dag vertrekt er ook een bootje vanaf het strand naar de riffen dieper in de zee. Wauw – wat een schoonheid! We kijken onze ogen uit en proberen ons enthousiasme met elkaar te communiceren (niet eenvoudig met een snorkel in je mond). De denkbeeldige ‘oehs’ en ‘aahs’ zijn niet te tellen en achteraf op de boot gaat het constant van “Heb je die met die felle kleuren gezien?” tot “Ik heb een murene gespot, jij ook?” Yep, snorkelen is our thing.
Aan mooie strandfoto’s geen gebrek, maar de onderwaterbeelden moeten jullie er helaas zelf bij denken. We waren nog niet uitgerust met een GoPro, dus we hebben geen bewijsmateriaal van al dat moois below the surface. Maar ik zweer het op mijn teerbeminde zoon (van wie toen nog lang geen sprake was): Mauritius is een waar snorkelparadijs.
Kenia en Mauritius: praktisch
- Intussen speel ik maar al te graag reisbureautje, maar omdat dit onze eerste ‘grote’ reis was, boekten we alles via Best of Travel. Eveline werkte ons hele programma uit en legde alle vluchten en verblijven vast. Via een reisbureau boeken is een uitstekende optie als je wilt rondreizen, maar geen zin of tijd hebt om alles zelf uit te zoeken.
- Tijdens de heenreis vlogen we met KLM (Brussel – Amsterdam – Nairobi). Kenya Airways bracht ons van Kenia naar Mauritius en met Air France vlogen we van Mauritius naar Parijs. Intercontinentale trajecten van telkens minstens 10 uur, maar voor iemand die graag vliegt (ja, zo’n mensen bestaan!) is dat geen probleem.
- Over een jetlag hoef je je geen zorgen te maken: in Kenia is het in onze zomertijd 1 uur later dan bij ons, in Mauritius draai je de klok 2 uur vooruit.
Verblijven
- Nairobi: Safari Park Hotel
- Masai Mara: Mara Sopa Lodge
- Lake Nakuru: Lake Nakuru Lodge
- Amboseli: Amboseli Sopa Lodge
- Mauritius: Trou aux Biches Beachcomber
* Lodges zijn de hotels van de Afrikaanse nationale parken. Overnachten in een typische Afrikaanse lodge versterkt de safari-ervaring alleen nog meer! Niets gaat boven ’s morgens de gordijnen opentrekken en oog in oog staan met een baviaan, gnoe of, als je geluk hebt, een groepje olifanten.
Maai oh Maai Reisblog 