Ik beken: tot voor kort had ik nog nooit van de Grote Routepaden gehoord. Laat staan dat ik wist dat een van die fameuze wandelroutes, de GR 128, dwars door mijn eigenste contreien loopt. Dringend tijd om mijn wandelschoenen aan te trekken dus. Van het landelijke Moorslede stapte ik helemaal tot aan de nieuwste hotspot in Roeselare: het Bergmolenbos. Deze eerste kennismaking met de GR 128 liet me meteen weer zien waarom ik zo van ‘mijn’ provincie West-Vlaanderen hou: nergens anders vind je zo’n betoverende bossen, gezonde boerenlucht en buitengewone vergezichten.

Je hebt ze vast ook al opgemerkt, de wit-rode markeringen langs de weg. Het is de bewegwijzering voor de Grote Routepaden, kortweg GR-paden genoemd – een netwerk van wandelroutes over lange afstand. Geen zondagnamiddag-ommetjes van een paar kilometer dus, maar heuse trektochten die meerdere dagen, zelfs maanden, in beslag kunnen nemen.

Je kent het concept misschien van het tv-programma Dwars door België, waarin Arnout Hauben langs de GR 129 van Brugge naar Aarlen trekt. Maar in tegenstelling tot deze Vlaamse eyecandy (serieus, zet Adorabele Arnout op je laminated list, dames) is mijn ambitie niet om weken onderweg te zijn, maar eerder een idee te krijgen van wat de GR-paden zo speciaal maakt.

Grenzeloos wandelplezier

In samenwerking met Stadlandschap West-Vlaamse hart kies ik hiervoor de GR 128 Vlaanderenroute uit. En dat is niet toevallig. Want dit traject doorkruist, zoals de naam al doet vermoeden, gans Vlaanderen en meer bepaald mijn eigen streek. Wil je de volledige GR 128 afstappen, moet je je trouwens buiten ons Belgenlandje begeven. Starten doe je namelijk in het Franse dorpje Wissant; het eindpunt ligt in das kaiserliche Aachen. Dat is het mooie aan het GR-verhaal: al dat natuurschoon en rijke erfgoed laat zich door niets tegenhouden – zelfs niet door landsgrenzen.

Het enige ‘ambetante’ aan de GR-paden is dat ze gewoon rechtdoor lopen en nergens toestaan een lusje te maken. Je moet je dus eigenlijk naar je startpunt laten brengen of je op het einde laten oppikken. Gelukkig heb ik een persoonlijke chauffeur thuis (lees: partner die na lichtelijk emotionele chantage van mijn kant eigenlijk geen andere keuze had dan taxi spelen). Echte liefde, jawel.

De calvarietocht van Moorslede

Ik begin mijn wandeling in de Dosseweg in Moorslede. Van hier is het zo’n 11 kilometer tot aan het Bergmolenbos in Roeselare – de finish voor vandaag. Een mooi trajectje, lijkt me.

Wist ik veel dat ik mijn chauffeur na nog geen uur al in paniek zou mogen opbellen, met mijn laatste procent batterij, ergens te midden van de Moorsleedse velden. Geen mens in zicht, wel een zeer kwade hond die mij vanop zijn domein angstvallig in de gaten hield. Met de laatste stuiptrekkingen van mijn iPhone kon ik nog net mijn locatie doorsturen. Een kwartier later kwam mijn redder in nood me al oppikken. #held

Zin voor drama, ik? Misschien.

Wie zou mij spelen in de film, denk je?

Ik was nochtans met een vrij volle batterij vertrokken. Maar blijkbaar was ik iets te enthousiast in het fotograferen van het landschap, en mocht ik vooral niet zo vaak op mijn navigatieapp hebben gekeken. Note to self en alle andere GR-aspiranten: laad je batterij helemaal op, download de routekaart vooraf (hieronder leg ik je uit met welke app) én neem een powerbank mee. Een gewaarschuwd GR 128’er is er twee waard!

Poging twee – GR-andioos succes

Een paar dagen later probeer ik het nogmaals. Dit keer laat ik me vergezellen door mijn wederhelft. Wandelen is volgens mij sowieso leuker met twee en hij (enfin, zijn smartphone) neemt betere foto’s dan ik. En nee, ook die hond van op mijn vorig avontuur ben ik nog niet vergeten. Versterking is welkom dus.

In tegenstelling tot de eerste verkenning die zo fout liep, is de tweede GR 128-ervaring een schot in de roos. Het zonnetje komt er na een halfuur stappen helemaal door, de vogels fluiten erop los en de Cujo-lookalike is nergens te bespeuren. We zijn amper een dikke tien kilometer van ons huis, en toch voelt het hier precies ‘anders’. Als ik tijdens deze hele coronaperiode één iets heb geleerd, dan is het wel dat je voor prachtige plekjes echt niet ver hoeft te trekken. West-Vlaanderen heeft heel wat te bieden, en is zo veel meer dan de kust alleen. Het is een waar wandelwalhalla, en de GR 128 bevestigt dat nog maar eens.

Goed gez(w)inde boeren

Het Moorsleedse landschap is zo idyllisch dat het moeilijk te geloven is dat parallel aan de boerenwegels die we bewandelen, drukke steenwegen lopen. Hier moet je niet op zoek gaan naar rust. Je vindt hem gewoon vanzelf.

Maar vergis je niet: terwijl wij onze innerlijke Ingeborg aan het channelen zijn, wordt er wel degelijk gewerkt. Hard gewerkt. Het contrast met onze mentale peace of mind en de gedrevenheid van de noeste boeren onderweg kan eigenlijk niet groter zijn. Het aantal tractors dat we tegenkomen is niet op één hand te tellen, en de vele landbouwers op het veld al evenmin. Ze doen het cliché van de hardwerkende, ondanks alles voortploegende boer alle eer aan.

Toch maakt iedere landbewerker even tijd om ons welgezind goeiedag te knikken. Ook dat is eigen aan de West-Vlaamse boer: de vriendelijkheid zit er standaard ingebakken. En die werkt aanstekelijk, want wij zwaaien uitgelaten terug.

Ontspruitende natuur en goed verscholen erfgoed

Ons enthousiasme wordt gaandeweg alleen maar aangewakkerd. De vlinders fladderen erop los – in de lucht en in onze buik. Hallo lentekriebels! Want ja, wie zou nu niet vrolijk worden van ontluikende bloesems, kwetterende kieviten en veel te schattige veulentjes? De natuur ontwaakt uit haar winterslaap – dat kunnen we duidelijk zien, voelen, ruiken en horen.

Gelukzalig gevoel dat nog dagen blijft nazinderen? Check.

Ook aan erfgoed op de GR-paden geen gebrek. Want tot onze grote verbazing ligt er ook een heus chateau op onze route verscholen. Van een aangename verrassing gesproken! Het Koekuitkasteel is goed afgeschermd, maar door het hek kan je toch even naar het afgelegen landhuis koekuiteloeren.

Na wat opzoekingswerk ontdekken we dat de Moorsleedse familie de Meulenaere hier in 1896 een eclectisch kasteeltje liet bouwen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruikten de Duitsers het als Rode Kruispost, maar in 1917 werd het totaal verwoest. Een dikke 10 jaar later werd het kasteel heropgebouwd en sinds de jaren 70 is het eigendom van de familie De Nolf. Het is helaas niet publiek toegankelijk, maar zet het zeker op je lijstje voor Open Monumentendag, want dan opent het soms zijn deuren.

Ont-moeten in het Bergmolenbos

Stilaan komt het einde van ons eerste GR-avontuur in zicht. We vinden het eigenlijk best spijtig – dit had nog wel even mogen duren. Terwijl we over de hobbelige kasseien van de Bergstraat marcheren, en uit onze doppen moeten kijken voor de voorbijzoevende wielertoeristen, doemen de bomen van het prachtige Bergmolenbos op in de verte.

Deze groene oase aan de stadsrand van Roeselare is nog een jonkie onder de bossen, maar toont nu al zijn potentieel. Voor mensen die even weg willen van de stadsdrukte een beetje verderop, maar ook en zeker voor jonge gezinnen. Er is zelfs een heuse gezinszoektocht.

Mijn ukkepuk is hier met zijn twee jaar nog iets te klein voor, maar dat weerhoudt me er niet van om hem tijdens een derde verkenning van de GR 128 (ja, ik ben mogelijk verslaafd) met me mee te nemen. We maken een tochtje van een paar kilometer door het Bergmolenbos en laten de nodige stoom af. Dat kan wel eens nodig zijn voor kleine bengels zoals die van mij (peuterpuberteit, anyone?).

Terwijl ik me met mijn miniboomknuffelaar huiswaarts begeef, denk ik al na over de volgende etappe. Want over de Rijksweg, via het Sterrebos, kronkelt de GR 128 gewoon lekker door. Het kriebelt om verder te ontdekken. Misschien moet ik dan toch een meerdaagse trektocht overwegen. Zou Adorabele Arnout zin hebben om mee te gaan?

---

Van Moorslede tot het Bergmolenbos langs de GR 128 – praktisch

• Alle info over de Grote Routepaden vind je op de website www.groteroutepaden.be.
  
  
• Voor de routekaart van de GR 128 klik je hier. Je kunt dit kaartje ook gemakkelijk downloaden en op je smartphone openen met een navigatieapp. Ik downloadde hier GPX viewer voor.
  
  
• Laat je de routekaarten liever voor wat ze zijn en vind je je weg wel alleen op basis van de wit-rode markeringen? Het is niet iedereen gegeven (zie poging 1 van ondergetekende), maar het kan wel perfect. Volg dan gewoon de tweekleurige bewegwijzering. Trouwens, sinds ik weet dat dit de markeringen voor de Grote Routepaden zijn, zie ik ze overal. Een beetje zoals de hele wereld zwanger lijkt te zijn net als jij ook met een baby bump rondloopt.
  
  
• Neem ook zeker een kijkje op de website van Stadlandschap West-Vlaamse hart voor meer wandel- en recreatietips in eigen streek. Ik mocht naar aanleiding van deze blogpost trouwens in hun magazine schitteren. Als je inwoner bent van Ardooie, Dentergem, Hooglede, Ingelmunster, Izegem, Ledegem, Lichtervelde, Meulebeke, Moorslede, Oostrozebeke, Pittem, Roeselare, Ruiselede, Staden, Tielt, Wielsbeke of Wingene, vind je dat gewoon gratis in je brievenbus. Maar niet getreurd als je woonplaats er niet tussenstaat: hier kan je het magazine online bekijken.