Imposante kastelen, nostalgische volkscafés, bomen van bomen en onmetelijke akkers vol diepvriesgroenten in wording. Je komt het tijdens je tocht langs de groene pracht van het Rumbeekse Sterrebos tot aan ’t Veld in Ardooie allemaal tegen. Moeilijk te geloven dat dit traject van nog geen 20 km lang al deze pareltjes omvat, maar het is echt wel zo. Net dat maakt dit misschien wel licht ondergewaardeerde stuk van de GR 128 toch zo de moeite waard.

Even opfrissen. Afgelopen voorjaar leerde ik in opdracht van het Stadlandschap West-Vlaamse hart de GR 128 kennen. Deze wandelroute kronkelt door gans Vlaanderen en doet ook heel wat gemeenten in onze prachtige provincie aan. Bij wijze van kennismaking stapte ik van het rurale Moorslede tot het Bergmolenbos in Roeselare. Ondanks de valse start (lachen met mij kan hier) en afwezigheid van GR-coryfee Adorabele Arnout Hauben bleek het een topervaring te zijn. Eentje die met dit tweede traject een vervolg krijgt.

Start in het Sterrebos

Dat volgende GR-avontuur begin ik in het prachtige Sterrebos. Toen ik in een ver verleden regelmatig ging joggen en op sportief vlak nog enige ambitie had, was het een van mijn favoriete plekjes om door te dartelen (lees: mezelf en mijn bezwete rode kop vooruitduwen). Tegenwoordig vind je me er meestal met mijn zoon. Die heeft mijn totale gebrek aan oriëntatie duidelijk niet overgeërfd en weet de speelburcht, een miniversie van het aanpalende kasteel van Rumbeke, intussen blindelings liggen.

Ik ken dan weer wel al goed mijn weg naar de brasserie vlak voor de speeltuin. Koffietje drinken (en pannenkoekje eten) met zicht op het magnifieke kasteel aan de ene kant en je kleine (schild)knaap die zich aan het uitleven is aan de andere kant – daar kan, als je het mij vraagt, geen looptoertje tegenop.

En dat is lang niet het enige wat het Rumbeekse provinciedomein te bieden heeft. Hier lees je wat er zo nog allemaal te beleven valt.

Het moge duidelijk zijn: het Sterrebos is geen onbekend terrein voor mij. En toch is het de eerste keer dat ik mij er door de iconische wit-rode bordjes doorheen laat leiden. Raar, maar ik zie het provinciedomein plots in een ander daglicht. Gek hoe iets wat zo vertrouwd en gekend lijkt, een kant van zich kan laten zien waarvan je niet eens wist dat die bestond.

Niet zo armoedig Armoede

Het Kaasterkasteel, zoals het kasteel van Rumbeke ook wordt genoemd, is op zijn minst een indrukwekkend bouwwerkje te noemen. Maar de chateautjes die we in het Warellesgoed en de wijk daarachter, die ironisch genoeg ‘Armoede’ heet, tegenkomen moeten bijna niet onderdoen.

We banen ons een weg langs riante villa’s en uit de kluiten gewassen woonsten. Onderweg weerstaan we de verleiding om onze innerlijke mens al meteen een tweede keer te versterken in Mango Cafe. Met lichte spijt hierover tien minuten later, want we hadden de extra calorieën meteen kunnen wegwerken op de fitnesstoestellen en klimringen een eindje verder langs het speellint aan de Regenbeek.

Mijn armspieren zijn zo goed als onbestaande dus de ene foto was voldoende. Maar voor je kleine aapjes die je op je GR-tocht vergezellen, is dit een hit. Als je moeder- of vaderhart hun halsbrekende acrobatentoeren niet langer kan aanzien, draai je dan even om en geniet van het gigantische streepje poëzie wat verderop.

Naast mooie woorden kom je onderweg ook Roeselaarse wielerhelden van weleer tegen. Niet in levenden lijve uiteraard, maar op bordjes langs de weg. Diegenen die mij kennen, weten dat ik absoluut geen koersfanaat ben. Mannen met gladgeschoren benen in veel te strakke broekjes? Om het met wielertermen te zeggen: Vlaanderens mooiste zou ik hen niet noemen. Maar als ik de vele verwijzingen naar Jempi Monseré, Odiel Defraeye en Patrick Sercu tegenkom, zoek ik naderhand toch het een en ander over hen op. Dit is zo’n belangrijk onderdeel van de geschiedenis van Roeselare en Izegem dat ik het mijn streek verschuldigd ben om hier meer over te weten.

Eens buiten je comfortzone treden, waarom niet? Dank je wel, GR 128!

Grote boodschappen in klein Kachtem

Met al een dikke 7 kilometer in de benen (peanuts voor de Jempi’s onder ons, maar goed) steken we het kanaal Roeselare-Leie en meteen ook de grens over naar Kachtem. Een klinkende dorpsnaam waarvan ik, curieuzeneuze met vragenstaartjes zijnde, wel eens de oorsprong van wil weten.

Blijkbaar is het een verbastering van het Frankische ‘Cackingeheim’. Wat het precies betekent, daar hebben we tot op vandaag de dag het raden naar. Maar jij en ik weten ook wat het eerst in ons opkomt, toch?

Of er in Kachtem vroeger veel stiekeme grote boodschappen werden gedropt, laat ik in het midden. Tegenwoordig wordt het dorp tussen Roeselare en Izegem vooral geassocieerd met het ravissante Rhodesgoed. Helemaal terecht dus dat de GR 128 zich, net zoals de meanderende Rhodesbeek, een weg door deze groene long slingert.

Dorst gekregen na dit stukje door de Kachtemse bossen of zelfs een klein hongertje? Installeer je dan op het terras van Brasserie Rhodesgoed. Ook je kleine twee- of zelfs viervoeters komen aan hun trekken op de speeltuin en de hondenweide (best in die volgorde welteverstaan).

Groe(n)tjes uit Ardooie

Ooit liet ik me vertellen dat de helft van alle diepvriesgroenten in Europa letterlijk en figuurlijk geworteld zijn in West-Vlaamse grond. Als je, weg van het Rhodesgoed richting Ardooie, over de macadam tussen de onmetelijke velden marcheert, weet je dat dat niet anders dan waar kan zijn.

Van droogte was er deze ‘zomer’ hoegenaamd geen sprake. Toch vraag ik me af waar al dat water vandaan moet komen om de eindeloze akkers te irrigeren. Ik vind mijn antwoord in het bufferbekken wat verderop. Via een ondergronds leidingnetwerk van 25 km lang (!) wordt het gezuiverde afvalwater van diepvriesgroentenbedrijf Ardo netjes over 500 hectare landbouwgrond in de onmiddellijke omgeving verdeeld. Het bufferbekken heeft een capaciteit van 150.000 m³ en op het wateroppervlak dobberen zelfs zonnepanelen! Hier lees je er meer over.

Een prachtig voorbeeld van hoe landbouw en industrie de handen in elkaar kunnen slaan, als je het mij vraagt.

Op naar ’t Veld(kruis)

Te midden van het Ardooise platteland maak ik even een tussentijdse balans van mijn GR-avonturen op. Daar waar het eerste tracé Moorslede-Bergmolenbos grotendeels draaide om vertragen en onthaasten, is dit tweede deel wat diverser en spreekt het ook zeker je inwendige bourgondiër aan. Naast de vele brasserieën en tavernes waar je onderweg halt kunt houden, kom je ook heel wat typische Vlaamse volkscafés tegen.

’t Veldkruis is er een van. Een heerlijke bruine kroeg die nostalgie ademt en dienstdoet als de perfecte laatste tussenstop voor ons einddoel – provinciedomein ’t Veld.

Met het schaamrood op de wangen (fotobewijs enkel op aanvraag) moet ik toegeven dat ik nog nooit in ’t Veld was geweest, laat staan dat ik er al van had gehoord. Maar daar brengt de GR 128 verandering in. En daar ben ik maar wat blij mee!

’t Veld is, ondanks wat de naam doet vermoeden, geen open land maar een ongerept bosgebied van zo’n 44 hectare en een waar paradijs voor natuurliefhebbers. Je vindt er verschillende wandelpaden, waterpartijen, een visvijver en zelfs een kijkhut.

Mijn enthousiasme wordt nog aangewakkerd als ik ontdek dat de bordjes met Keunepupe op niet verwijzen naar een effectieve konijnenpijp maar naar de brasserie wat verderop. Als ik dan ook nog eens de blijdschap op het gezicht van mijn zoon aflees wanneer hij de aanpalende speeltuin ontdekt, wordt moedertje helemaal gelukkig. Daar klinken we op!

We eindigen met quasi hetzelfde beeld als we dit tweede GR 128-tracé begonnen zijn: dat van een adembenemend kasteel. Het Kasteel van Ardooie bevindt zich vlak naast ’t Veld en is omgeven door een imposant park. Voor gewoon plebs als wij is het helaas niet toegankelijk, dus je zult je tevreden moeten stellen met even piepen door het hek. Alhoewel, misschien heb je wel evenveel geluk als wij en staan de poorten toevallig open. Dan kan je je toch even kasteelheer of -vrouw wanen, vooraleer je er door een wachter vriendelijk doch kordaat op gewezen wordt dat je er niet echt gewenst bent (oeps!).

Starten en afsluiten bij een sprookjesachtig kasteel samen met mijn kleine prins – feeërieker wordt het niet.

Conclusie: verwacht het onverwachte, en zo veel meer

Mijn ervaring van in het voorjaar wordt andermaal bevestigd – de GR 128 is zo veel meer dan een wandelroute. Het is een heuse ontdekkingstocht. En al zeker dit tweede traject. Het laat je kennismaken met plekken waar je anders niet zou komen, en plaatsen waar je wel al bent geweest herontdekken. Het prikkelt je zintuigen, én je nieuwsgierigheid. Want eerlijk: anders had ik er nooit ofte nimmer aan gedacht om ‘coureurs uit Roeselare’ of ‘bufferbekken Ardooie’ te googelen.

De GR 128 verrast je van begin tot eind, op een soms wel heel aangename manier. Helaas was Adorabele Arnaut niet een van die vele surprise acts, maar ik geef niet op. Want er wacht me nog een derde en laatste GR-etappe door het West-Vlaamse hart. Benieuwd wat die in petto heeft!

Alle info over de GR 128, inclusief routekaart, vind je hier. De wandelmicrobe te pakken gekregen en op zoek naar nog meer leuke tips en uitjes? Neem dan zeker een kijkje op de website van het Stadlandschap West-Vlaamse Hart. In hun halfjaarlijkse magazine vind je trouwens nog meer inspiratie en ook het artikel dat ik naar aanleiding van deze blogpost schreef. Wil je op de hoogte blijven van mijn verdere avonturen? Schrijf je dan in op de mailupdates via het formulier hieronder of volg me op Instagram. Heb je dit of het vorige stukje van de GR 128 afgestapt? Laat het me weten in de comments! Altijd benieuwd om te horen wat jou is opgevallen of hoe jij het hebt ervaren.