Wees gegroet, GR 128. We meet again! Het sluitstuk van mijn wandelavontuur doorheen West-Vlaamse velden speelt zich af van het vrome Meulebeke-Pittem tot in het verrassend groene Dentergem. Dit 22 kilometer lange traject begint rustig, maar vergt met onder andere de Tieltse Poelberg pal in het midden geregeld een inspanning. Laat het duidelijk zijn: dit is geen tracé voor doetjes. Dankzij de vele kapelletjes en heuse Lourdesgrot onderweg wél voor heilige boontjes. Dus smoet moa je kietn, en doe ondertussen een schietgebedje voor mooi weer – want het zonnetje maakt deze route op de GR 128 nog goddelijker dan ze al is.

Geen twee zonder drie. Een leuze die ook voor mijn GR-avontuur opgaat. Als trouwe fan (?) weet je vast nog dat ik vorig jaar al twee stukken van de GR 128 afstapte: van Moorslede tot het Bergmolenbos en van het Sterrebos tot ’t Veld in Ardooie. Toen het Stadslandschap West-Vlaamse hart mij afgelopen zomer vroeg om mijn Heilige GR-ievuldigheid compleet te maken, twijfelde ik geen seconde.

Godsvrucht(en) in Pittem en Meulebeke

Ik start mijn tocht waar ik de vorige keer ben gestopt – net na ’t Veld. Langs de laatste uitlopers van de Ardooise groentevelden kronkel ik al snel mee met de weg op de grens tussen het pittoreske Pittem en vredige Meulebeke. Aan godsvrucht(en) geen gebrek hier: voor ieder kapelletje of kruisbeeld dat je onderweg tegenkomt, is er ook een boer bij wie je een bakje verrukkelijke aardbeien kan kopen.

Die rode lekkernijen zijn het perfecte krachtvoer voor straks, want die Poelberg is naar het schijnt niet om mee te lachen. Maar zo ver zijn we nog niet. Ik ben nog maar aan het begin van mijn tocht en zie zelfs een omwegje nog zitten. Noem het blasfemie om als trouwe christelijke volgeling (met je ogen rollen is toegestaan) van het geëffende GR-pad af te wijken, maar ik doe het wel met een vroom doel: de Onze-Lieve-Vrouwkerk. Dit tot monument uitgeroepen bouwwerk op de markt van Pittem, met originele achthoekige Romaanse toren, is de extra kilometers zeker waard.

Promiscuïteit op de GR 128

En zo heb ik, met de heerlijke aardbeien en vele bidplaatsen, een dubbele portie goddelijkheid binnen. Langs de spoorweg zet ik koers naar Tielt, de volgende stad van het West-Vlaamse hart waar de GR 128 zich een weg door baant. De vogeltjes fluiten, het zonnetje schijnt en tientallen schattige konijntjes kruisen mijn pad. Ik mag dan wel al de Bijbelse setting in Pittem en Meulebeke achter me gelaten hebben, ik waan me nog steeds in de Tuin van Eden.

Wees gerust, ik heb er geen appeltje geplukt. Wel een licht suggestieve selfie genomen met getuite lippen. Dat zal biechten worden.

Na een korte passage door centrum Tielt stap ik opnieuw het platteland in. De wit-rode bordjes en wegwijzers tonen me waar ik heen moet. Ik doorkruis voor de eerste keer opnieuw een echt natuurgebied, en dan nog een met de schattigste naam ooit: ’t Poelbergbosje.

Je kan je het bijna niet voorstellen, maar in de jaren negentig lag hier blijkbaar een voetbalveld met kantine. Nu is het een klein maar fijn stukje aards paradijs waar je niet aan de verleiding van de uitnodigende picknicktafels kunt weerstaan. De laatste aardbeien opsmullen (als je die nog over hebt tenminste), een flesje wijn kraken met een hedendaags hostietje erbij (lees: chipjes) of gewoon genieten van de rust en de uitgestrektheid van het omliggende landschap – het leent zich er allemaal toe.

Tieltse Poelberg aka Judasberg

Alhoewel, misschien hou je je toch maar beter wat in wat die wijn betreft. De klim die volgt is namelijk niet van de poes. De Poelberg is wat mij betreft zo’n beetje de Judas onder de bergen: met zijn 45 meter is hij dan wel niet enorm, maar het stijgingspercentage is verraderlijk hoog. Bereid je voor op gemiddeld 7,3% en op het steilste stuk zelfs meer dan 10%.

Tijdens de beklimming komt het erop aan zowel je duivels te ontbinden en tegelijkertijd je voorraad engelengeduld aan te spreken. Houd met andere woorden een stevige tred aan, maar overhaast je niet. Hoogmoed komt nu eenmaal voor de val. Eens je boven bent, heb je in de Lourdesgrot uitvoerig de kans om de heer te danken dat je het hebt gehaald. En, niet onbelangrijk: de aanpalende brasserie in het voormalige schooltje en klooster is de perfecte plaats om je inwendige mens versterken.

Kijk rond en geniet – hier ontmoeten natuur en geschiedenis elkaar. De Poelberg is omsluierd door indrukwekkende vergezichten, eindeloze rust en een serieuze vleug nostalgie. Maar dé blikvanger is ongetwijfeld de Poelbergmolen, een pareltje dat boven alles en iedereen uittorent – zelfs boven de top van de Poelberg. Deze staakmolen dateert van 1726, overleefde de twee wereldoorlogen én is nog steeds in gebruik.

Mis dit niet, zou ik zeggen, maar je kan er eigenlijk écht niet naast kijken.

Manke merries en knokkende katten

In de schaduw van de Poelbergmolen stap ik verder. Ik ben alleen, en toch ook niet: het geloei van de koeien, de geur van de varkens en het gemekker van lammeren (Gods) in de verte begeleiden me op mijn tocht. Aaah, die West-Vlaamse boerenbuiten, onmogelijk om er niet van te houden.

En ook in de straatnamen is de lokale fauna talrijk aanwezig. Ik krijg soms wat vreemde blikken toegeworpen van de noest werkende boeren als ik de bordjes met een glimlach op het gezicht sta te fotograferen, maar ik trek me er niets van aan – namen als Mankemerriewegel en Katteknok zijn gewoon veel te mooi om niet op beeld vast te leggen.

Bij het opwandelen van de Poelberg had je me misschien kunnen verwarren met een manke merrie, maar nu, als ik in de afdaling de grens met Dentergem oversteek, heb ik eerder iets weg van een dartel veulen. Laat die laatste kilometers van de GR 128 op West-Vlaams grondgebied maar komen!

Denderend Dentergem

Via vrijwel alleen onverharde wegen door het agrarische landschap bereik ik de Meikensbossen. Het gebied bestaat uit een oud en nieuw gedeelte, een beetje zoals de Bijbel dus. Van een apocalyps is hier echter geen sprake, eerder van een openbaring: nooit had ik kunnen vermoeden dat Dentergem zo’n oase van groen was.

Het was een tijdje geleden wel anders. Een kleine zoektocht op Google leert me dat de eerste bebossingen van de huidige Meikensbossen dateren uit het jaar 2001. Er bleef toen maar een schamele 5 hectare over van het hier ooit aanwezige Dendrombosch. Het Agentschap voor Natuur en Bos kocht tussen 2000 en 2010 in deze omgeving 46 ha gronden, waarvan 3,5 ha van het oude bos. Jaarlijks wordt het domein verder ingericht en aangeplant.

Van een verrijzenis gesproken!

De verlossing nabij

Wat is er na een inspanning heerlijker dan je op een terras neer te vlijen en een dame blanche naar binnen te werken? Weinig, als je het mij vraagt. Groot is mijn euforie dan ook als ik op het einde van mijn parcours de wegwijzer ‘Serelly’s roomijs’ zie opdoemen. Dat moet de Goddelijke voorzienigheid zijn.

Ik spring een gat in de lucht – figuurlijk dan, met meer dan 20 km in de benen lukt letterlijk niet meer – en volg de bordjes richting de verlossing. Technisch gezien ligt Serelly’s in Aarsele en niet in Dentergem, maar dat soort details zijn nu niet meer van tel. Onder het genot van een hemelse coupe neem ik afscheid van ‘mijn’ GR 128.

Maar dit is geen finaal vaarwel. Het is een tot ziens. Want dankzij dit avontuur ben ik van wandelheiden helemaal bekeerd tot wandeladept. Amen to that.

---

Alle info over de GR 128, inclusief routekaart, vind je hier. De wandelmicrobe te pakken gekregen en op zoek naar nog meer leuke tips en uitjes? Neem dan zeker een kijkje op de website van het Stadlandschap West-Vlaamse Hart. In hun halfjaarlijkse magazine vind je trouwens nog meer inspiratie en ook het artikel dat ik naar aanleiding van deze blogpost schreef.

Wil je op de hoogte blijven van mijn verdere avonturen? Schrijf je dan in op de mailupdates via het formulier hieronder of volg me op Instagram.

Heb je dit of de vorige trajecten van de GR 128 afgestapt? Laat het me weten in de comments! Altijd benieuwd om te horen wat jou is opgevallen of hoe jij het hebt ervaren.