Nog voor wij ouders werden, namen we onszelf voor om één keer per jaar met z’n twee een tripje te maken. Niets te veel gevraagd, vonden wij. Corona dacht daar anders over. Maar afgelopen herfstvakantie was het eindelijk zover: onze eerste kinderloze reis. En wat voor één. Want man O-man: Oman is een topbestemming.

Salaam Aleikum Midden-Oosten, we meet again

Na Jordanië in 2018 is Oman het tweede land dat we bezoeken in het Midden-Oosten. Hoewel de twee zeker gelijkenissen vertonen, schuilt het grootste verschil in hun rijkdom: Oman is een pak luxueuzer en welvarender dan kleine broer Jordanië. De reden is simpel: in het ene land vind je olie, in het andere niet.

Ook wij reizen dit keer iets meer in stijl dan drie jaar geleden: we laten ons op sleeptouw nemen door een chauffeur/gids in plaats van alleen op ontdekking te gaan. Hiervoor gingen we langs bij reisbureau Best of Travel, dat na een supergezellig onderonsje op hun kantoor een goed gevuld zevendaags traject voor ons uitstippelde, helemaal op onze maat.

Onze eerste stop is de Sultan Qaboos Grand Mosque. Terwijl ik voor de ingang sta te sukkelen met mijn net aangekochte hijab (tip voor de vrouwen: doe een sjaal mee om rond je hoofd te draperen, het spaart je een paar Omaanse rial), krijgen we wat uitleg. De gebedsruimtes van deze indrukwekkende moskee bieden plaats aan 7.000 mannen en 750 vrouwen (de gendergelijkheid nog niet helemaal on point hier) en bevinden zich ook deels buiten. Tja, wat wil je, met zo’n klimaat. Putje winter is het er nog 25 graden.

Onze eindbestemming van vandaag is Sur, een havenstadje in het oosten. Maar eerst rijden we nog langs de Wadi Shab, een van de vele wadi’s die Oman rijk is.

Wadi … Wadisda?

Een wadi is een groene oase in het anders vrij dorre Omaanse landschap. Met hun turquoise water en weelderige palmbomen zijn het prachtige stukjes paradijs.

Tijdens de wandeling door de Wadi Shab merken we op dat dit toch een uitdaging was geweest met onze kleuter in ons kielzog. Het is een pittige tocht, vaak over de rotsen en door het water heen. Maar de inspanning loont: na een uur klimmen en klauteren nemen we een verfrissende duik in het appelblauwzeegroene water.

De Wadi Shab is een niet te missen plekje in Oman en achteraf gezien zonder twijfel de mooiste van alle wadi’s die we hebben bezocht.

Van wadi naar woestijn

Na een heerlijke nachtrust (geslapen tot 9.00 uur, hoelang was dat geleden?!) in kuststadje Sur zijn we helemaal fris om het binnenland van Oman in te trekken. Het aanbod van de gids om eerst even 40 km om te rijden, naar een strand waar schildpadden hun eieren komen leggen, slaan we af. In november is de kans om dit spektakel te aanschouwen sowieso minder groot én we hopen stiekem om de beestjes onder water te ontmoeten op onze komende snorkeltrip (spoiler alert: missie geslaagd).

Zo hebben we ook meer tijd voor onze tweede wadi, die van Bani Khalid. In tegenstelling tot de wadi van gisteren, die voornamelijk door toeristen wordt bezocht, wordt het hier vanwege de aanwezigheid van vele locals niet echt geapprecieerd als je als vrouw in je bikini een plonsje waagt. Met mannelijk vlees hebben ze dan weer geen probleem. Vreemd, want Siebes bouwvakkersreet die af en toe komt piepen vind ik persoonlijk net iets minder betamelijk dan mijn erogene zones gehuld in een zedig badpak. Maar hey, Oman is en blijft a man’s world.

Aangezien ik weinig zin heb om met kleren en al het water in te duiken, beperk ik me tot pootjebaden. Met zo’n adembenemende uitzichten ook niet verkeerd natuurlijk. En vooraleer mijn wederhelft het hoog in zijn bol krijgt: ik verwijs hiermee naar de omringende rotsen en palmbomen, niet naar zijn kathedraal (?) van een lichaam.

Van fraaie landschappen gesproken: onze volgende stop, de woestijn Wahiba Sands, mag er ook wel zijn. We overnachten in een charmant chaletje te midden van de glooiende rode duinen. Hier is geen bereik (laat staan wifi) dus de smartphone krijgt een welverdiende rustpauze. Enfin, ná de overuren tijdens de fotosessie van de prachtige zonsondergang welteverstaan.

Wel spijtig van die bouwvakkersreet die weer komt koekeloeren. Och ja, anders was de foto misschien té perfect (zegt ze om zichzelf te troosten)?

Op be-soek in Nizwa

De ochtend daarop, na een up close & personal-incident met een voorbijwandelende kameel en een spannend quadritje, zetten we koers richting Nizwa. Niet op die gemotoriseerde vierwieler uiteraard, maar gewoon met de gids mee.

Nizwa is een klein stadje aan de voet van het aanpalende bergmassief. We verblijven er in de Antique Inn, waar nog zo veel mogelijk traditionele elementen van vroeger zijn bewaard. Authentieke ervaring, check! Vanop het dakterras genieten we van een magnifiek uitzicht over de stad en het Nizwa Fort.

We twijfelen even om het fort ook binnenin te verkennen, maar de lokroep van het zwembad is te groot. Vooral het vooruitzicht om een paar uur ongestoord, zonder onze overactieve kleuter in de buurt, te kunnen lezen trekt ons over de streep. Even op je luie gat zitten – ook dat is vakantie, nietwaar?

’s Avonds maken we een wandeling door de stad en kijken we al even rond in de soek. Het is al donker, maar we voelen ons helemaal op ons gemak. Oman is echt op en top veilig, de locals zijn supervriendelijk en helemaal niet opdringerig. Dat laatste wordt de dag erna nog maar eens bevestigd, als we een uitgebreide toer doen van de soek. Nergens worden we aangeklampt, lastiggevallen of afgezet. Een zalige ervaring met een al even zoete nasmaak als die van de verse dadels die we op de markt mochten proeven.

In hogere sferen

Nee, ik heb het hier niet over een alcoholintoxicatie. Nogal moeilijk om daar last van te hebben in Oman, aangezien dat soort drankjes, behalve in de grotere hotels, niet te verkrijgen zijn. Spijtig, inderdaad. Maar laat dat misschien het enige echte minpunt van heel Oman zijn.

De titel verwijst naar het Hadjargebergte, onze volgende stop. Met de 4×4 navigeren we helemaal offroad (gordel vastmaken!) langs de vele kolossen van bergen, met als letterlijke toppunt de Jebel Shams.

Alhamdulillah (spreek uit als al-ham-doo-li-lah) oftewel godzijdank hebben we een chauffeur mee, want alleen was het misschien iets té spannend geweest. Achterover leunen en relaxen is veel gezegd (‘hobbelige rit’ is een serieus understatement), maar genieten van het landschap kan je wél ten volle als je niet zelf achter het stuur zit.

Oman telt, naast de sultan, nog een andere heerser: Koning Auto. Openbaar vervoer is hier onbestaande. Als toerist heb je dus twee opties: of je verplaatst je met een chauffeur, of je rijdt zelf. De wegen zijn uitstekend en alles staat goed aangegeven, maar in de woestijn en de bergen is een chauffeur echt wel geen overbodige luxe. Aan jou de keuze hoe avontuurlijk je je reis wilt maken.

Turtle time

Na het Hadjargebergte hebben we opnieuw vaste grond onder onze wielen. We zien de witte skyline van Muscat steeds dichter komen, en hiermee ook het einde van onze reis. Gelukkig hebben we voor morgen nog een meet-and-greet – insjallah – met zeeschildpadden op het programma staan.

We varen hiervoor naar de Daymaniyat Islands, een beschermd natuurreservaat op zo’n 40 minuten van de haven van Muscat. Met onze snorkel en GoPro in de aanslag springen we enthousiast het water in. Na Australië en Malta, waar we door de aanwezigheid van onze kleine globetrotter elk om beurt het water ingingen, is het zalig om nog eens samen te kunnen snorkelen.

Het duurt niet lang vooraleer we de eerste schildpad spotten. Ma-gisch. De sierlijkheid waarmee die beestjes zich een weg door het helblauwe onderwaterlandschap banen is prachtig. Zeker in vergelijking met mijn getrappel en gestuntel onder water. Nee, zeemeerminallures heb ik nooit gehad. Maar dat weerhoudt de schildpaddenfamilie er niet van om dichterbij te komen en ons van heel nabij te begroeten.

Ja, je ziet het: die Omaanse gastvriendelijkheid zit hem écht wel overal.

---

Waarom Oman perfect is als parentmoon

• Oman is groot. Maar doordat de meeste bezienswaardigheden zich in het noorden en dus relatief dicht bij elkaar bevinden, is zeven dagen rondreizen ruimschoots voldoende. Een belangrijk argument voor jonge ouders die hun kroost niet langer dan een week kunnen missen (guilty).

• Extra tip voor maximale reistijd én minimaal gemis: combineer vluchttijd met nachtrust! Wij vertrokken zaterdagavond laat vanuit Brussel, om de dag erop ’s morgens vroeg in Oman aan te komen. Zorg dat je wat kunt slapen op het vliegtuig (als ouders van kleine kinderen mag dat geen probleem zijn), zodat je bij aankomst meteen aan je rondreis kunt beginnen. Zo zie je je kroost nog op de dag van vertrek én ‘verlies’ je geen tijd door overdag te vliegen.

Hetzelfde geldt voor de terugvlucht. Wij keerden de zaterdag erop om 1 uur ’s morgens huiswaarts. Tegen de middag stonden we elkaar al weg te drummen om onze mini als eerste te mogen knuffelen. Voor de geïnteresseerden: ik won de strijd.

• Het ouderschap is fantastisch en reizen met kinderen ook. Maar zo’n adults-only vakantie kan toch ook wel deugd doen. Zorgeloos genieten, ongestoord ontdekken en vooral: optimale q-time met je partner. Oman biedt hier de perfecte setting voor: het combineert een oosterse, exotische sfeer met westerse luxe. Een beetje verwennerij voor mama en papa is welkom, toch?

• Oman bereis je volgens mijn bescheiden mening sowieso beter zonder erg jonge kinderen. Het kan natuurlijk wel, maar dan moet je waarschijnlijk een heleboel activiteiten skippen. Ploeteren door de Wadi Shab, de zandduinen van de woestijn beklimmen (lastig, maar lastig!) of een snorkeltrip in een minibootje waar je noch weg noch weer kunt, lijkt me vrij onmogelijk met een peuter of jonge kleuter. Als minimumleeftijd zou ik uitgaan van zes jaar.

DELEGEREN KAN JE LEREN

In het ouderschap kan je niet alles uit handen geven. Spijtig, want voor die kaka-tot-in-de-nek-incidenten zou extra hulp welkom zijn. Maar de planning en invulling van je adults-only reis kan je wel perfect aan iemand anders overlaten. Aan een reisbureau als Best of Travel bijvoorbeeld.

Terwijl ik wat reizen betreft normaal gezien graag zelf de touwtjes in handen heb, vond ik het een meerwaarde om het dit keer aan iemand anders over te dragen. Voor onze eerste kinderloze vakantie mocht het al eens wat meer zijn. Of misschien moet ik net zeggen ‘minder’: minder stress, minder gedoe, minder geregel. Zeker in coronatijden geen overbodige luxe.

Ons een week van niets hoeven aan te trekken en overal in de watten gelegd worden – ja, het deed deugd. Ook zin in? Check dan zeker eens het aanbod van Best of Travel.

Zin in nog meer beelden van onze vakantie? Op zoek naar inspiratie voor je volgende reis? Je bent van harte welkom op mijn Instagrampagina!